1. Kung kayo ay isang grupo ng mga rebolusyonaryo ano ang inyong isusulong para sa pagbabago...
Ang Pilipinas ay isang mayamamang bansa na mayroong malaking potensyal para umunlad. Ang angking kagandahan nito ay walang kapantay at talaga namang kakaiba. Subalit bakit kaya ganito tayo ngayon? Walang pag-unlad at asenso, ang mga mayayaman lamang ang may malinaw na karapatan at kinabukasan, habang ang mga maralita naman ay halos magpakahirap sa katatrabaho para sa mga barya-baryang sweldo na kung minsan ay talaga namang kulang pa para sa kanilang mga pangangailangan at di pa angkop sa trabahong kanyang ginagawa. Ang problema sa kahirapan dito sa Pilipinas ay may malaking ugat na pinagmumulan, at ito ay ang korapsyon , korapsyon ng mga taong makapangyarihan lalong lalo na sa pamahalaan.
Kung noong unang panahon ang hangad ng ating mga ninuno ay mapamunuan tayo, para sa pag-unlad nating lahat, ngayon iba na, ito ay para nalamang sa mga pansariling interes nila. At kung tatanungin mo naman kung bakit nahahalal parin ang ganitong mga pinuno, iyon ay dahil sa gutom at kahirapan dito sa Pilipinas.
Sa ngayon mapapansin nating ang mga kumakandidato ay ang mga mayayaman lamang, dahil sila ang may pera, pera na ipinamimigay nila sa mga gutom na maralita, na gagawin ang lahat para lamang mabuhay kahit kapalit pa ito ng kanilang karapatang bumoto ng maayos na lider. Isipin mo nga naman iboboto mo lang sila at may pagkain kana at ang pamilya mo.
Kung kami ay isang grupo ng mga rebulosynaryo , isusulong namin ang laban para sa pagsugpo sa mga korap na opisyal lalong-lalo nasa gobyerno. Mga taong nagpapakasasa sa pawis ng mga pilipino, mga taong dahilan ng higit pang pagkabaon ni Juan de la Cruz sa mga utang at pagkagutom. Mga taong nagtutulak kay Juan para gumawa ng masama para lamang mabuhay sa araw-araw, at may maipakain sa kanyang gutom na pamilya.
Isusulong namin ito dahil naniniwala kami na hindi uunlad ang Pilipinas at hindi tayo matatawag na nasa demokratikong bansa kung gutom tayo, dahil ninanakaw nila ang talagang para sa atin, para lamang sa kanilang mga pansariling interes.
Alam nating lahat na sa pagdaan ng panahon ang Pilipinas ay unti-unti ng lumulubog. Ito'y parang isang Islang nilalamon ng malawak na karagatan. Ang mga pilipino'y patuloy na naghihirap hindi man sa kamay ng mga dauyuhan kundi sa ilalim ng mapanlinlang na mga pinunong inaasahan sanang mag-aahon sa Pilipinas.
Kung noong unang panahon ang hangad ng ating mga ninuno ay mapamunuan tayo, para sa pag-unlad nating lahat, ngayon iba na, ito ay para nalamang sa mga pansariling interes nila. At kung tatanungin mo naman kung bakit nahahalal parin ang ganitong mga pinuno, iyon ay dahil sa gutom at kahirapan dito sa Pilipinas.
Sa ngayon mapapansin nating ang mga kumakandidato ay ang mga mayayaman lamang, dahil sila ang may pera, pera na ipinamimigay nila sa mga gutom na maralita, na gagawin ang lahat para lamang mabuhay kahit kapalit pa ito ng kanilang karapatang bumoto ng maayos na lider. Isipin mo nga naman iboboto mo lang sila at may pagkain kana at ang pamilya mo.
Kung kami ay isang grupo ng mga rebulosynaryo , isusulong namin ang laban para sa pagsugpo sa mga korap na opisyal lalong-lalo nasa gobyerno. Mga taong nagpapakasasa sa pawis ng mga pilipino, mga taong dahilan ng higit pang pagkabaon ni Juan de la Cruz sa mga utang at pagkagutom. Mga taong nagtutulak kay Juan para gumawa ng masama para lamang mabuhay sa araw-araw, at may maipakain sa kanyang gutom na pamilya.
Isusulong namin ito dahil naniniwala kami na hindi uunlad ang Pilipinas at hindi tayo matatawag na nasa demokratikong bansa kung gutom tayo, dahil ninanakaw nila ang talagang para sa atin, para lamang sa kanilang mga pansariling interes.
Alam nating lahat na sa pagdaan ng panahon ang Pilipinas ay unti-unti ng lumulubog. Ito'y parang isang Islang nilalamon ng malawak na karagatan. Ang mga pilipino'y patuloy na naghihirap hindi man sa kamay ng mga dauyuhan kundi sa ilalim ng mapanlinlang na mga pinunong inaasahan sanang mag-aahon sa Pilipinas.
juandelacuz: "RAMDAM NA RAMDAM ANG KAHIRAPAN"
2. Karapat-dapat ba ang pag kamatay ni Andres Bonifacio?
Ang himagsikan ay isang mapangahas na pagkilos, gayundin masasbi natin ang naging taga pasimuno nito ay nag tataglay ng isang mapangahas na personalidad at tila aserong determinasyon upang pamunuan ang isang kilusang maglalatid ng kadena ng pagkaalipin ng kanilang mga abang kababayan. Ang lider na ito ay walang iba kundi si Andres Bonifacio, ang tagapasimuno at kaluluwa ng himagsikang Filipino. Kung ang mga ilustrado ay nakipaglaban para sa interes ng gitnang uring kanilang kinabibilangan ang masang Filipino ay nakatagpo din ng lider na magsusulong ng kanilang totoong interes, sa katauhan ng Bonifacio, kung mas naging radikal man ang kanilang direksyon sa pagtahak sa pagbabagong panlipunan ay sa dahilang ang buhay ng isang anak-maralita ay naratibo ng pang araw-araw na personal na pakikipaglaban para mabuhay.
Ang maralitang lider ay ipinanganak sa Tondo noong nobyembre 30, 1863 sa mag-asawang Santiago Bonifacio isang sastre at Catalina Castro. Sa batang edad ay naulilang pareho sa magulang at natagpuan ang sariling tagakupkop ng mga kapatid. Sa pagtutulungan ng mga magkakapatid nakita nila ang kanilang sarili sa lansangan na Maynila o nasa mga patyo ng simbahan at naglalako ng pamaypay at baston sa mga nagdadaan. Ang leksiyon ng kanyang unang pakikibaka ay ang makita ni Bonifacio na siya ang nagsilbing magulang ng kaniyang mga kapatid. Isang karanasan na naghanda sa kaniya para tanggapin ang papel na maging isang ama na gagabay sa kaniyang ulilang bansa.
Sa kaniyang kabataan ang kaniyang tanging pormal na edukasyon ay ang pagpasok niya sa paaralan ni Don Guillermo Osmena na agad din namang naputol. Ang kaniyang pakikisalamuha sa mga Espanyol sa tanggapang kaniyang pinaglilingkuran ay nagpatalas sa kaniyang komprehensiyon ng wikang Espanyol at magkaroon ito ng sapat na kaalaman upang maunawaan ang wika ng dati nating mga panginoon. Ang lipunan sa panahon ni Bonifacio ay pinangingimbabawan ng sapot ng kamangmangan at pamahiin na pinanatili ng mga alagad ng kolonyal na Kristiyanismo sa paniniwala ng mga ito na ang kanilang pagsasamantala sa ating bayan ay malulubos lamang sa isang kapaligirang hindi sinisikatan ng liwanag ng kaalaman.
Si Bonifacio ay nagsimula bilang isang masugid ng kilusang propaganda at naging pamahagi ng mga literaturang pang-protetesta ng Unibersidad ng Sto. Tomas, at sa pamamagitan ng pagtitinda ng mga literaturang pang-protesta ay nakilala niya si Ladislao Diwa na noon ay isang mag-aaral ng abogasya sa unibersidad at sa dakong huli ay nakasama niyang naging tagapagtatag ng Katipunan. Sa pagkakatatag ng Katipunan ay inandukha niya ang pagkakaroon ng isang limbagan at pahayagan ng kilusan. Sa pagkakalathala ng "Kalayaan" naiparating niya sa pamamagitan ng panulat ang kaniyang mga pananaw at adhikain para sa inang bayan. Sa pamamagitan ng propaganda ng kalayaan ay naiparating ni Bonifacio ang pag-aaring ganap sa pangangailangan ng isang armadong pakikibaka para sa katubusan ng bayan mula sa kadena ng mga dayuhan.
Natuklasan ang Katipunan sa panahon ng kawalan ng kahandaan. Ito ang predikamentong namamayani ng ginaganap ang mapagpasyang pagpupulong sa Pugad Lawin. Ngunit si Bonifacio ay tumayo, pinangibabaw ang ideyalismo laban sa pragmatismo at hinikayat ang mga kasamahan na magpasya ng taliwas sa tila matinong pangangatwiran ng mga segurista, pinunit nila ang mga sedula na isang hayagang dokumento ng pagkaduwag at sinindihan ang mitsa ng himagsikan. Ito ang himagsikang pinasimulan ni Bonifacio, kulang sa armas, pagkain, lohistika at mahusay na istratehiya na kinakailangan sa isang matagumpay na pakikipaglaban saisang hukbo ng kaawayn na nagmamay-ari ng kalamangan. Ang mga salik na ito rin ang naging dahilan upang magapi ang supremo sa pinaglabanan. Bumagsak ang pinaglabanan ngunit kadulat ng isang malaking dinamita, kinakailangang munang masunog ang mitsa.
Sa Kumbensiyon ng Tejeros nalansag ang Katipunan sa pamamagitan ng isang tiwaling halalan, naagaw ang liderato mula sa supremo at nalipat sa kamay ng mga ilustrado. Hindi ito natanggap ng supremo at binalak niyang bawiin ang nawala sa kaniya sa pamamagitan ng pagproprotesta sa resulta ng eleksiyon na kilala sa tawag na Acta de Tejeros at sa pag-oorganisa ng isang kahiwalay na pamahalaan sa ginanap na pagpupulong sa Naic. Sa unang pakikibaka ng supremo laban sa puwersang kolonyal ng kaniyang kapanahunan ay naging matagumpay siya, ngunit hindi sa kaniyamg huling kaniyang pakikibaka sa mga taong minsan ay kaniyang niyakap at tinawag na mga kapatid sa mga isinagawang inisasyon ng katipunan sa nakalipas.
Kung pagbabatayan ang kaniyang naging buhay masasabi nating makabuluhan nga ang kaniyang kamatayan dahil ito ay inialay niya para sa bayan, na gawa niyang pukawin ang mga natatagong tapang ng mga pilipino. Bibihira ng isang tulad niyang nagagawang ipaglaban ang kanyang bansa ng walang pag-aalinlangan at pawang katapangan lamang ang puhunan.Subalit kung ang pagbabasehan natin ang kaniyang mga nakamit sa pakikipaglaban, ay masasabi nating wala siyang masyadong naging kontribusyon dahil sa pagiging magkaaway nila ni Aguinaldo na siyang nagpapatay sa kaniya dahil sa pagiging magkaaway nila ni aguinaldo na siyang nagpapatay sa kanya ay parang kinalimutan na siya ng mga ito dahil nga sa kalaban niya ang namumuno sa kanila. Siya na nananiniwala sa kakayahan ng mga Pilipino ay kinitilan ng buhay sa utos at punlo ng kaniyang mga sariling kababayan.
Sa kaniyang kabataan ang kaniyang tanging pormal na edukasyon ay ang pagpasok niya sa paaralan ni Don Guillermo Osmena na agad din namang naputol. Ang kaniyang pakikisalamuha sa mga Espanyol sa tanggapang kaniyang pinaglilingkuran ay nagpatalas sa kaniyang komprehensiyon ng wikang Espanyol at magkaroon ito ng sapat na kaalaman upang maunawaan ang wika ng dati nating mga panginoon. Ang lipunan sa panahon ni Bonifacio ay pinangingimbabawan ng sapot ng kamangmangan at pamahiin na pinanatili ng mga alagad ng kolonyal na Kristiyanismo sa paniniwala ng mga ito na ang kanilang pagsasamantala sa ating bayan ay malulubos lamang sa isang kapaligirang hindi sinisikatan ng liwanag ng kaalaman.
Si Bonifacio ay nagsimula bilang isang masugid ng kilusang propaganda at naging pamahagi ng mga literaturang pang-protetesta ng Unibersidad ng Sto. Tomas, at sa pamamagitan ng pagtitinda ng mga literaturang pang-protesta ay nakilala niya si Ladislao Diwa na noon ay isang mag-aaral ng abogasya sa unibersidad at sa dakong huli ay nakasama niyang naging tagapagtatag ng Katipunan. Sa pagkakatatag ng Katipunan ay inandukha niya ang pagkakaroon ng isang limbagan at pahayagan ng kilusan. Sa pagkakalathala ng "Kalayaan" naiparating niya sa pamamagitan ng panulat ang kaniyang mga pananaw at adhikain para sa inang bayan. Sa pamamagitan ng propaganda ng kalayaan ay naiparating ni Bonifacio ang pag-aaring ganap sa pangangailangan ng isang armadong pakikibaka para sa katubusan ng bayan mula sa kadena ng mga dayuhan.
Natuklasan ang Katipunan sa panahon ng kawalan ng kahandaan. Ito ang predikamentong namamayani ng ginaganap ang mapagpasyang pagpupulong sa Pugad Lawin. Ngunit si Bonifacio ay tumayo, pinangibabaw ang ideyalismo laban sa pragmatismo at hinikayat ang mga kasamahan na magpasya ng taliwas sa tila matinong pangangatwiran ng mga segurista, pinunit nila ang mga sedula na isang hayagang dokumento ng pagkaduwag at sinindihan ang mitsa ng himagsikan. Ito ang himagsikang pinasimulan ni Bonifacio, kulang sa armas, pagkain, lohistika at mahusay na istratehiya na kinakailangan sa isang matagumpay na pakikipaglaban saisang hukbo ng kaawayn na nagmamay-ari ng kalamangan. Ang mga salik na ito rin ang naging dahilan upang magapi ang supremo sa pinaglabanan. Bumagsak ang pinaglabanan ngunit kadulat ng isang malaking dinamita, kinakailangang munang masunog ang mitsa.
Sa Kumbensiyon ng Tejeros nalansag ang Katipunan sa pamamagitan ng isang tiwaling halalan, naagaw ang liderato mula sa supremo at nalipat sa kamay ng mga ilustrado. Hindi ito natanggap ng supremo at binalak niyang bawiin ang nawala sa kaniya sa pamamagitan ng pagproprotesta sa resulta ng eleksiyon na kilala sa tawag na Acta de Tejeros at sa pag-oorganisa ng isang kahiwalay na pamahalaan sa ginanap na pagpupulong sa Naic. Sa unang pakikibaka ng supremo laban sa puwersang kolonyal ng kaniyang kapanahunan ay naging matagumpay siya, ngunit hindi sa kaniyamg huling kaniyang pakikibaka sa mga taong minsan ay kaniyang niyakap at tinawag na mga kapatid sa mga isinagawang inisasyon ng katipunan sa nakalipas.
Kung pagbabatayan ang kaniyang naging buhay masasabi nating makabuluhan nga ang kaniyang kamatayan dahil ito ay inialay niya para sa bayan, na gawa niyang pukawin ang mga natatagong tapang ng mga pilipino. Bibihira ng isang tulad niyang nagagawang ipaglaban ang kanyang bansa ng walang pag-aalinlangan at pawang katapangan lamang ang puhunan.Subalit kung ang pagbabasehan natin ang kaniyang mga nakamit sa pakikipaglaban, ay masasabi nating wala siyang masyadong naging kontribusyon dahil sa pagiging magkaaway nila ni Aguinaldo na siyang nagpapatay sa kaniya dahil sa pagiging magkaaway nila ni aguinaldo na siyang nagpapatay sa kanya ay parang kinalimutan na siya ng mga ito dahil nga sa kalaban niya ang namumuno sa kanila. Siya na nananiniwala sa kakayahan ng mga Pilipino ay kinitilan ng buhay sa utos at punlo ng kaniyang mga sariling kababayan.
3. Sa palagay niyo, Sang-ayon ba si Rizal sa Rebolusyon?Tama ba ang ginawa niya?
>Masasabing kumukontra si Rizal sa rebolusyon kasi nang pangunahan ni Dr. Jose Rizal ang pagtatatag ng kilusang propaganda wala siyang hangarin na humiwalay sa Espanya o ipaglaban ang kasarinlan ng Pilipinas ang tanging nais lang niya ay:
- Magkaroon ng pagkakapantay-pantay ang mga Pilipino at mga Espanyol sa ilalaim ng batas
- Maging regular na probinsya o parte ng Espanya ang Pilipinas
- Magkaroon ng taga pagpahayag o boses ang mga Pilipino sa Spanish Cortes
- Mapatalsik ang mga Prayle at mailagay ang mga Pilipinong pari sa mga parokya dito sa Pilipinas
- Magkaroon ang mga Pilipino ng karapatang pantao
Itong kanilang mga nais at layunin ay ipinabatid nila sa pamamagitan ng kanilang mga dila at mga panulat. Gumawa sila ng mga nobela (Noli Me Tangere at El filibusterismo ni Rizal), Diyaryo (Revista del Circulo Hispano-Filipino at La Solidaridad), mga tula (sampaguitas) at marami pang iba na nagpapatunay lamang na ang tanging nais ni Rizal at ng iba pang mga Ilustrado ay ang mapayapang kilusan tungo sa pagbabago. Katunayan, nang nasa Dapitan na si Rizal bilang bilanggo nagpadala si Bonifacio ng isang tao upang hikayatin ang suporta nito sa rebolusyon. Tinanggihan ito ni Rizal dahil ayon sa kanya hindi handa sa madugong labanan ang mamamayang pilipino.
>para sa amin, tama lang ang ginawa ni Rizal kasi hindi man siya sumuporta sa Rebolusyong isinulong nina Bonifacio ang kanyang mga likha ang nagbigay lakas at nagpamulat sa mga pilipino sa kanilang mga karapatan na dapat nilang tamasain sa kanilang sariling bansa, ang PILIPINAS!
"KARAPAT-DAPAT BA TAYONG MGA PILIPINO SA NGAYON SA PAGSASAKRIPISYO AT PAGPAPAKASAKIT NG ATING MGA BAYANI NOON???"
